In De jongen die van appels hield vertelt Amanda Webster haar autobiografische verhaal over ‘de aanval van de dodelijke calorieën’. Als ik-verteller kijkt ze terug op een jaar in haar leven waarin haar oudste zoon Riche (Richard) te maken kreeg met anorexia en obsessief-compulsief gedrag. Het liep zodanig uit de hand dat ze zich een tijdje exclusief met Riche ging bezighouden en de zorg voor haar twee andere kinderen aan haar man en vrienden overliet. Bovendien was er nog de zorg voor haar zieke moeder, die volledig op haar vader kwam te rusten. Tijdens dit jaar stierf haar moeder trouwens, iets wat verrassend weinig aandacht krijgt in het boek.
In het boek vermeldt Webster heel wat andere boeken die ze heeft gelezen, wat interessant kan zijn voor wie met eenzelfde probleem geconfronteerd wordt. Jammer genoeg schuiven de meeste van die boeken de schuld van anorexia bij jongeren in de schoenen van de ouders, iets wat zij juist wil weerleggen. Op zich bieden al deze referenties weinig nieuws onder de zon; ze lijken slechts een rechtvaardiging van hoe Webster haar man gedurende dat jaar behandelde: alsof hij de directe oorzaak was van Riches probleem. De huwelijksproblemen komen trouwens wel vaker aan bod, al blijven ze wat oppervlakkig. Dit komt onder meer door het eenzijdige vertelstandpunt: we komen nooit te weten hoe haar man zich voelt en kunnen slechts het oordeel van de auteur volgen.
Een grotere lacune is dat we nooit te weten komen wat Riche voelt en hoe hij alles ervaart. Alles is geschreven vanuit het standpunt van een bezorgde moeder die haar kind zelf beter wil maken en dat koste wat het kost zal doen. Wel schetst zij een vrij goed beeld van de werking van de ziekte en welke waanbeelden daarmee gepaard gaan. Pas op het allerlaatste moment wordt Riche ook daadwerkelijk beter. Terwijl de dagen en weken die hij ziek doorbrengt tot in het kleinste detail zijn beschreven (298 pagina’s), omdat ze voor de auteur waarschijnlijk erg traag voorbijgingen, besteedt ze slechts negentien pagina’s aan de weken van het herstel, die zo hoopgevend zijn voor de lezer.
Het boek is interessant voor wie met deze materie geconfronteerd wordt. Webster besteedt aandacht aan de FBT-methode, een nieuwere methode om anorexia aan te pakken als gezin en niet in het ziekenhuis. De informatie wordt mondjesmaat vrijgegeven en pas op het einde uit de doeken gedaan, waardoor er toch een duidelijk beeld van gevormd kan worden. Ook de vermelding van een internetforum kan een meerwaarde bieden.
Misschien had het boek iets korter mogen zijn en hoefde niet alles zo in detail beschreven te worden. Wel komt het heel waarachtig over en kan je je als lezer erg goed in het ik-personage verplaatsen. De zinsbouw en woordenschat blijven simpel waardoor het lezen eenvoudig verloopt. Helaas slopen er wel wat spelfouten in de vertaling. Toch is het boek zeker een aanrader voor wie met anorexia geconfronteerd wordt. De realistische en gevoelige beschrijvingen van een levensecht gezin met twijfels, schuldgevoelens en hartverscheurende keuzes zijn immers erg herkenbaar. [Joke Eeckhout] Verberg tekst

Ervaringsverhaal van een Australische moeder met een anorectische zoon. Riche is elf jaar oud als een kennis opmerkt dat hij verschijnselen vertoont van anorexia. Er waren zeker problemen omdat hij dwangmatig gedrag ging vertonen, smetvrees had, geen vlees meer wilde eten en depressieve neigingen had. En hij werd extreem mager. Maar een jongen kon toch geen anorexia hebben? Zeker, hij was hoogbegaafd, gevoelig en competitief. De relatie tussen de ouders was niet goed en met name de verhouding tussen Riche en zijn vader was gespannen. Moeder ziet weinig in de op strafmaatregelen gebaseerde methode die de meeste ziekenhuizen hanteren bij eetstoornissen en komt uiteindelijk in een gespecialiseerde kliniek terecht waar Riche poliklinisch wordt behandeld. Zijn ziekte ontwricht het gezinsleven volledig. De kentering komt als het hele gezin wordt betrokken bij de behandeling, de zogenaamde Family Based Therapy. Het boek heeft een happy end: het gezin is weer een harmonieus geheel en Riche eet weer. Goed leesbaar verhaal, geen literatuurverwijzingen. Opvallend, omdat het een jongen betreft. Verberg tekst