Net zoals in Nothombs vorige roman, Met angst en beven (Manteau, 2000), is Gods ingewanden autobiografisch met Japan als locatie. Nothomb blikt in dit boek terug op haar eerste drie levensjaren in Kobe. In die tijdspanne evolueert de hoofdpersoon van apathische "afvoerbuis"-baby die enkel inslikt en uitscheidt, tot intellectuele kleuter met zelfmoordneigingen. Japanners behandelen hun kinderen tot drie jaar als goden. Nothomb gebruikt dit uitgangspunt om speels en eigenzinnig te filosoferen. Aan haar ontwikkelingspsychologie van de eerste levensjaren ontspruiten verrassende gezichtspunten over o.a. het wezen van God. Interessant zijn ook haar metaliteraire mijmeringen over de kracht van woorden en haar meditaties vol zelfspot over het eigen schrijverschap. "Ze spreekt als een boek", zeggen de ouders; de baby beslist: "Ik zou verzinsels blijven bedenken, uitsluitend voor mijn plezier".

Het tekenen van de grote verschillen tussen de Japanse en de westerse cultuur is geen thema in Gods ingewanden. Nothomb weet de informatie over Japan te brengen op een natuurlijke, niet opdringerige manier. Zij blijft gelukkig gespeend van de hinderlijke drang om elk voor de westerling vreemd element breedvoerig te verduidelijken. Via de zwart-wittekening van de twee kindermeisjes, de goede Nishio en de slechte Kashima san, krijgt de lezer onopvallend een portie Japanse geschiedenis en psychologie.

Nadat grootmoeder de onhandelbare hoofdpersoon op eenjarige leeftijd chocolade in de mond stopt, wordt deze zoet en tevreden en mijmert: zoetigheid "prikkelt de geest en fluistert hem geniale invallen en diepzinnige gedachten in". Ongetwijfeld schreef Amélie Nothomb dit boek met een mond vol chocolade. [Raf Tits] Verberg tekst

Autobiografische roman van de Frans-Belgische schrijfster (1967) over haar eerste drie levensjaren. Die brengt zij vegeterend in bed door, tot ze van tactiek verandert, haar ouders (een Belgisch diplomatenechtpaar in Japan) tot wanhoop drijft en pas door oma met chocola tot de geneugten van het leven bekeerd wordt. De toon is gezet: opdringerig leuk. De kinderlijke beleving van de wereld is al vaak beschreven, maar hier is sprake van een wel heel bijzondere kleuter. Zij waant zich een god in het diepst van haar gedachten en wil alles naar haar hand zetten. Wat ook wonderwel lukt, hoewel in het hier beschreven halfjaar, tot haar derde verjaardag, zich allengs meer ontnuchterende beperkingen gaan voordoen. De quasi-diepzinnige entree: een verhandeling met theologische connotaties over het doorstroomprincipe van de buis, zet zich gelukkig niet te nadrukkelijk voort en de aandacht kan zich vervolgens ontspannen richten op de belevenissen van het goddelijke meisje, haar ouders, broer, zus en Japanse gedienstigen. Water en vissen spelen letterlijk en figuurlijk een belangrijke rol in de bepaling van haar leven, tot een mislukte zelfmoordpoging toe. Met als frappante slotzin: 'Sinds die tijd is er niets meer gebeurd.' Op een succesvolle literaire carrière na dan toch. Normale druk. Verberg tekst