Een routine-opdracht doet Van In en Versavel teruggrijpen naar een onopgeloste driedubbele moord van twintig jaar geleden. Toen werden een priester, een gemeenteraadslid en een legerofficier doodgeschoten. Eén kogel door het hoofd, twee in de borst. Bij hun lichamen lag telkens een tarotkaart.

Geïntrigeerd, krijgt het speurdersduo het bij onderzoeksrechter Martens gedaan dat het onderzoek wordt heropend. Maar dan begint het moorden opnieuw en ontspint zich een gruwelijk kluwen van chantage, overspel en sadisme. Culminerend in een spannende finale, die zo uit een Amerikaanse politieserie lijkt weggelopen. Pandora's doos lost haar verwachtingen in...

Ondanks het intense en opwindende einde, is Pandora niet altijd even spannend. Daarvoor eist het gevoelsleven van Aspes hoofdpersonages te veel onze aandacht op. Hannelore Martens wil niet onderdoen voor Van In, de man van wie ze zielsveel houdt ondanks diens vaak onuitstaanbare gedrag, en neemt dus meer en meer zelf het initiatief. Ook op seksueel vlak, wat tot een zinderende scène in een wachtkamer van het bisschoppelijk paleis leidt.

Van In zelf wordt dan weer geconfronteerd met de eerste tekenen van lichamelijke aftakeling. Hij heeft nieuwe tanden laten steken en maakt zich zorgen over zijn potentie en zijn recuperatievermogen. Gelukkig relativeert Aspe een en ander met de gitzwarte humor die we van hem gewend zijn.

Pandora is tegelijkertijd ook een erg persoonlijk boek geworden. Aspe, net 50 geworden, staat op een belangrijk keerpunt in zijn leven. Zijn bespiegelingen over seks en relaties, religie en overheid, armoede en rijkdom, maken duidelijk dat onze samenleving en zijn persoonlijke toekomst daarin hem niet koud laten. Vakwerk van een tedere anarchist!

Verberg tekst

Zowel Pieter Aspe als Deflo hebben, elk op hun manier, voor een boeiende Vlaamse voorjaarsthriller gezorgd. De een met veel humor, de ander met wat meer horror. Maar allebei met veel spanning.

Er is Pieter Aspe (50) weleens verweten dat hij de plot van zijn misdaadromans soms erg ingewikkeld maakt en dat hij een complexe structuur verwart met spanning. Van Pandora, de twaalfde thriller in de reeks met Van In, Versavel en Hannelore Martens, kan dat helemaal niet worden gezegd. Het verhaal getuigt van een verrassende eenvoud en het is ook bijzonder spannend. De eenvoud van het verhaal krijgen we al vanaf de eerste zin mee. "Herinner jij je de tarotmoorden nog?", zo vraagt Van In aan zijn assistent Versavel. En de Brugse politiemensen duiken in een zaak die twintig jaar oud is en nooit werd opgelost. Waarom ze dat doen? Omdat Van In zich verveelt en zijn collega gewoon meesleurt in het avontuur. Meer moet dat niet zijn. Het lijkt wel de start van een verhaal van Oom Wim of Suske en Wiske. Een perfecte start, want Aspe neemt ons bij de hand en laat ons pas na meer dan honderdvijftig bladzijden even los om daarna weer voor vuurwerk te zorgen.
In een periode van nauwelijks een week zijn twintig jaar geleden in Brugge drie moorden gepleegd. Een pastoor, een politicus en een kolonel werden neergeschoten. Telkens op dezelfde manier: twee kogels in de borst, een derde in het hoofd. Een tarotkaart lag naast het lijk. De zaak gaat binnenkort verjaren. Als Versavel en Van In het onderzoek nog eens overdoen, blijken ze de doos van Pandora geopend te hebben. In de Griekse mythologie was dat een mooie godin die onder de mensen kwam met een doos vol onheil. Toen ze die doos uit pure nieuwsgierigheid opende, verspreidde zich alle mogelijke ellende op aarde. Alleen de hoop bleef achter. Het onderzoek van Versavel en Van In heeft duidelijk een paar mensen zenuwachtig gemaakt en er gebeuren nog een paar moorden. Op dezelfde manier als twintig jaar geleden.
Pandora is intussen de twaalfde misdaadroman van Pieter Aspe. Een roman als de andere in de reeks? Natuurlijk zijn er gelijkenissen. Aspe weet blijkbaar goed wat zijn lezers willen. Herkenbaarheid bijvoorbeeld. Zonder Duvel geen Van In. Zonder seks - meer en meer in de reeks - geen soms stormachtige verhouding tussen onderzoeksrechter Hannelore en de commissaris. Maar de herkenbaarheid wordt nooit déjà vu. Hier en daar kruidt Aspe zijn verhaal met een paar komische intermezzo's waarvoor hij maar enkele regels nodig heeft. Mooi is bijvoorbeeld hoe macho Van In midden een actiescène toont hoe je een megafoon moet gebruiken. Of hoe hij ironisch opmerkt dat er in Brugge toch maar weinig moorden gepleegd worden. En dan zijn er de Aspeaanse tussendoortjes als: "Artsen houden ons voor dat koffie drinken een kater niet verhelpt, en ze hebben wellicht gelijk. Het helpt in zoverre, dat je ondertussen geen alcohol meer drinkt." Ook voor wat sérieux zorgt Aspe, met hier en daar een opmerking over moderne slavernij en de uitwassen van het kapitalisme. Voor één gat te vangen is hij zeker niet.

Sluipend gif, de jongste misdaadroman van Deflo (45), begint adembenemend. Hilde Plaetinck, een jonge vrouw, gaat na een bezoek aan de bioscoop naar haar wagen. Op de achterbank van de auto zit een oude vrouw die vraagt of ze een lift kan krijgen. Hilde brengt haar naar huis, merkt dat er iets vreselijk verkeerds aan de gang is en wordt bijna vermoord. De oude vrouw blijkt een man te zijn: Jozef Van Cleynenbreughel. De politie vermoedt te maken te hebben met een mogelijke seriemoordenaar. Van zijn vriendin, Muriel, is het onthoofde lijk in een sluis van het Zennegat opgevist. Vermoord met zevenentwintig messteken. Later is het hoofd in een berm langs de weg weergevonden. En Muriel geleek als twee druppels water op Hilde. Als Van Cleynenbreughel tijdens een gijzeling wordt neergeschoten zijn er geen echte bewijzen tegen de man. Bij rechercheur Dirk Deleu rijzen steeds maar meer twijfels of hij wel schuldig is. Een psychopaat die we kennen uit Naakte zielen, het debuut van toen nog Luc Deflo, is weer komen opdagen. Hij wil zich wreken op de rechercheur. En wie zich nog herinnert hoe het er in Naakte zielen aan toeging (wegkerven van een baarmoeder), mag zich aan veel gruwel verwachten. Onmiddellijk een geruststelling: zonder meteen de meest genuanceerde van de misdaadschrijvers te zijn heeft Deflo zich leren beheersen. Dat bleek ook al uit zijn vorige thrillers, vooral dan uit Kortsluiting waarin hij van binnenuit een boeiend portret tekent van een schizofreen.

Terugkeren naar een personage uit een roman die al vier jaar geleden verscheen, is niet zonder gevaar. Je moet nog even uitleggen hoe het verhaal in elkaar zat en voor wie een goed geheugen heeft is dat al snel ergerlijk. Maar Deflo lost het probleem handig op. Ook al weet de lezer na een tijdje veel meer dan de rechercheurs die met het onderzoek bezig zijn, Sluipend gif blijft boeien. Dat komt door het talent van Deflo om spanning te scheppen op meer dan één niveau.
Hij heeft niet alleen oog voor de hoofdintrige, ook de afzonderlijke scènes krijgen vaak een mooie spanningsboog. Onderzoeksrechter Jos Bosmans, een van de twee protagonisten in de thrillers van Deflo, blijft wat op de achtergrond dit keer. De plot is toegespitst op Dirk Deleu, en die heeft wel heel veel zorgen. Niet alleen professioneel, maar ook privé. Is het kind dat zijn vriendin verwacht van hem? Gaat hij zijn vrouw verlaten? Geen wonder dat hij eruit ziet als "een wandelende hartaanval". Veel actie en spanning, een beetje gruwel in de jongste Deflo. Maar ook wat tederheid en romantiek. Zelfs wat humor: in een café hoor je iemand zeggen "De klant is Keuninck". Met de geloofwaardigheid heb ik het wat lastig, maar er bestaan slechtere recepten voor thrillers.

Verberg tekst

Het is herfst en alles is rustig in Brugge. Al een maand is er geen enkele misdaad van enige omvang gepleegd. Commissaris Van In verveelt zich en duikt daarom in een oud dossier. Twintig jaar geleden werden een kolonel, een priester en een gemeenteraadslid op een identieke wijze vermoord. Bij de lijken werd telkens een tarotkaart gevonden. Het enige wat de speurders toen konden ontdekken was dat iemand het voorzien had op het leger, de kerk en de staat. Wanneer Van In opnieuw gaat snuffelen, opent hij de doos van Pandora, want de moordenaar van toen wordt weer actief.

De plot van Pandora, de twaalfde Aspe, is klassiek opgebouwd, maar is nergens echt spannend en wordt op het einde enigszins ongeloofwaardig. Het lijkt erop dat voor Aspe de plot steeds minder belangrijk wordt. De interactie tussen de vaste personages, Van In en zijn vrouw Hannelore Martens voorop, krijgt steeds meer ruimte. Zij spelen het eeuwige spel van aantrekking en afstoting. Versavel wacht op de uitslag van een aidstest omdat hij onveilige seks heeft gehad met een stoere Duitse toerist. Bruynooghe moet geopereerd worden aan de prostaat en Carine Neels is nog altijd tot over haar oren verliefd op Van In.

Aspe weet hoe hij een sterke alinea moet schrijven, zijn dialogen klinken nergens geforceerd en zijn humor is fris onderkoeld. Toch moet hij zich hoeden voor herhaling. Van In en zijn vrouw mogen best een gezond seksleven hebben, maar dat te pas en te onpas benadrukken wordt uiteindelijk flauw. Zelfs wachtend op een gesprek met de bisschop bekruipt hen de lust om mekaar te bespringen. En wanneer hun huis in brand staat -- iemand wierp een brandbom -- trekken ze zich snel terug in de slaapkamer terwijl de brandweerlui nog aan de gang zijn. Zelfs als ze een tuinhuis onderzoeken dat door een verdachte als ,,liefdesnest'' werd ingericht, moet dat proefondervindelijk uitgetest worden.

Verberg tekst

Twintig jaar geleden zijn in Brugge op zowat een week tijd een kolonel, een pastoor en een raadslid vermoord. De dader ging telkens op dezelfde manier te werk : twee kogels in de borst, één in het hoofd. Er lag ook altijd een tarotkaart naast het lijk. Het onderzoek belandde op een dood spoor en er waren in de loop van de jaren andere zaken die meer de aandacht van de politie kregen. Maar commissaris Van In verveelt zich en gaat op eigen houtje in het verleden grasduinen. 

Pandora is inmiddels het twaalfde avontuur dat Pieter Aspe schreef rond Van In en de beeldmooie onderzoeksrechter Hannelore Martens. Het is een knap, en dit keer vrij eenvoudig verhaal geworden, met veel alcohol en meer seks dan we eigenlijk van Aspe gewoon zijn. Van In, die de vijftig nadert, begint ernstig te twijfelen aan zijn potentie, en Hannelore doet maar weinig om die twijfels weg te nemen. Zijn assistent Versavel vraagt zich af of hij seropositief is. Alle elementen voor een soap zijn aanwezig. Aspe zorgt daarbij voor dolkomische situaties en mooie oneliners. Maar nu en dan komt er ook wat gefilosofeer om de hoek kijken. Over het ongebreidelde kapitalisme bijvoorbeeld, en over moderne slavernij. Aspe blijft een ongelooflijk natuurtalent die zowel slapstick als ironie en kolder kan mengen met sérieux en sarcasme. En daarbij ook nog een spannend misdaadavontuur kan vertellen.(FB)

Redactie Jan Haeverans.

Verberg tekst

De auteur vierde zopas zijn vijftigste verjaardag en deze gelegenheid koppelde de uitgeverij aan het verschijnen van diens 12e boek in de succesvolle politiereeks met in de hoofdrol het onafscheidelijke trio commissaris Van In, onderzoeksrechter Hannelore en inspecteur Versavel. Aspe blijft met de combinatie humor, spanning en erotiek het gat in de markt vullen, wat hem inmiddels de begerenswaardige status heeft opgeleverd van meest gelezen en meest verkochte auteur van Vlaanderen.

In Pandora ligt het testosterongehalte bijzonder hoog wat mogelijk te maken heeft met de hoeveelheden oesters, kreeft, wijn en Duvel, die in de loop van het verhaal worden verzet. Bij aanvang van het verhaal wacht Versavel met een bang hart op het verdict van zijn aidstest -- dit naar aanleiding van een onbedachtzame seksuele escapade, en ook de hormonenslag tussen Van In en Hannelore gaat onverdroten door, tot op een punt dat de lezer zich niet geheel van de indruk kan ontdoen dat er meer gezocht wordt tussen de lakens dan naar de moordenaar. Maar geen nood, ook deze keer wordt de dader bij het nekvel gegrepen, zij het meer dankzij een toevallige samenloop van omstandigheden en enkele begenadigde invallen van Van In, dan door noest speurwerk. De relationele spanningen tussen de personages onderling treden in Pandora sterker op de voorgrond dan de spanning opgebouwd rond de handelingen en motieven van de moordenaar, maar het komt me voor dat Aspes fans het graag zo hebben.

De intrige is ook nu weer onberispelijk en vakkundig opgezet. Een oud dossier wordt heropend. Twintig jaar geleden werden een legerofficier, een geestelijke en een gemeenteraadslid op gelijkaardige wijze vermoord: een kogel door het hoofd, twee in de borst en een tarot kaart in de hand -- toegegeven de omstandigheden doen enigszins toneelmatig aan. De misdaden werden nooit opgelost. Van In gaat een race aan tegen de verjaring van de misdaad en wanneer hij de familieleden van de slachtoffers opnieuw aan de tand voelt, opent hij ongewild een doos van pandora wat resulteert in een nieuwe reeks moorden.

Pieter Aspe rondt de intrige netjes af en voert humor en ironie hoog in de vlag, maar hij laat de lezer die graag wat meer vlees aan het kadaver wil, op zijn honger. Misschien doet hij er goed aan voor zijn volgende roman enkele nieuwe invalshoeken te bedenken en iets minder op zeker te spelen. [Staf Schoeters] Verberg tekst

Er gebeurt te weinig in Brugge zodat hoofdinspecteur Van In besluit zijn tanden te zetten in een twintig jaar oude zaak. Door te wroeten in de levens van de personen die toen betrokken waren bij een rituele drievoudige moord, opent hij een stinkende doos. Nieuwe moorden met dezelfde oude werkwijze zijn het gevolg. Twaalfde detective van de bestverkopende Vlaamse thrillerauteur en alweer zit je als lezer direct in het verhaal. Van In en zijn secondant Versavel vechten tegen hun persoonlijke problemen die voornamelijk met drank en seks te maken hebben. De hoofdfiguren dragen het boek en spetterende dialogen zijn ook hier weer aanwezig, maar ditmaal wordt het boek ondersteund door een sterke intrige. Paperback, duidelijke druk.