Midden in Vagevuur maakt Pieter Aspes favoriete speurder, commissaris Pieter van In, de bedenking dat hij met het aan gang zijnde onderzoek eigenlijk geen kant op kan.

Te veel verdachten, te veel loshangende draden, te veel toevalligheden. Een staaltje van gedurfde zelfspot (Aspe beweerde ooit dat hij tijdens het schrijven van zijn verhalen soms zelfs nog niet weet hoe ze gaan aflopen) of een sneer in de richting van enkele recensenten?

Kluwen

Net zoals in zijn vorige thriller Zoenoffer heeft Aspe ook hier voor een bijzonder ingewikkelde plot gekozen, waarbij het kluwen van hoofd- en bijpersonages compleet onoverzichtelijk dreigt te worden. Moordenaars, verminkers, potloodventers, brandstichters, chanteurs en beulen: ze passeren allen de revue.

Gelukkig zijn er nog voldoende herkenningspunten waarmee Aspe zijn fans te vriend weet te houden. De relatie tussen Van In en diens partner, onderzoeksrechter Hannelore Martens, kan nog altijd een stootje verdragen en wordt - stilaan een traditie - bij voorkeur op de meest ongewone plaatsen vurig aangezwengeld. Van Ins vaste kompaan, Guido Versavel, heeft het moeilijk met voor hem toch wel bijzonder nieuwe sensaties en de sexy Carine Neels loopt als een hitsige poes door het verhaal.

Vagevuur is Aspe in het kwadraat: zijn verhouding met Brugge en de Bruggeling is ambiguer dan ooit, de seksscènes volgen elkaar in een almaar hoger tempo op, de ingewikkelde plot krijgt een ontknoping, Agatha Christie waardig, en voor Van In, Martens en Versavel blijken rust, geborgenheid en evenwicht tussen lichaam en geest nog altijd niet weggelegd.

Verberg tekst

Pieter Aspe heeft voor zijn jongste thriller, Vagevuur, een finale bedacht die Agatha Christie waardig is en hem zeker een goedkeurend schouderklopje zou hebben bezorgd van 'de vriendelijke dame met de roze wangetjes'. Het vagevuur van de titel is het nieuwe Concertgebouw in Brugge. Symbolisch dan. Want daar krijg je de oplossing van het raadselachtige verhaal dat Aspe vertelt. In het Concertgebouw brengt commissaris Van In tijdens een groteske scène zowat alle verdachten samen en vindt hij de daders. Maar, en dat is een meesterlijke vondst, het is het publiek dat uiteindelijk de jury wordt en zal beslissen wie schuldig is. Om het nog verwarrender te maken: dat gebeurt allemaal tijdens de openingsplechtigheid van het Concertgebouw, tijdens de première van Vagevuur, een avant-gardistisch stuk vol naakte vrouwen die voor een opblaasbare dolfijn soep maken van menselijke ledematen. Waarmee meteen een niet mis te verstane link is gelegd naar de plot van de thriller. In het Concertgebouw wordt een pink gevonden en wat later een complete afgehakte hand. Nog later zijn de lijken aan de beurt: een idealistisch progressief advocaat, een gewezen adviseur toneel bij het kabinet van Cultuur, een jongeman die in een brand is omgekomen en geen pink meer heeft. Alles blijkt te maken te hebben met gruwelijke folterpraktijken in het Chili van Pinochet. En dat is er wat met de haren bijgesleept, maar uiteindelijk moet je in een misdaadverhaal ook nog een beetje van een plot hebben. Aspe schrijft met veel flair en schwung, meer dan in zijn andere thrillers neemt hij dit keer ook risico's. Je moet al een knap vakman zijn om gruwelijke folter te mengen met regelrechte slapstick en uiteindelijk ook nog een boodschap te brengen: iedereen belandt in zijn eigen vagevuur. Aspe lijkt het onverzoenlijke te verzoenen, met aplomb, speelsheid en al dan niet rake tussendoortjes. Vagevuur is een wat ongewone Vlaamse misdaadroman geworden: zwoel, erotisch, hitsig, intrigerend. En vol dubbele bodems. Een Aspe pur sang.

Verberg tekst

In de negende thriller van Pieter Aspe, heeft commissaris Van In het niet onder de markt. Net voor de beslissende wending overdenkt hij dat de zaak waarmee hij wordt geconfronteerd Hollywood-scenaristen op de rand van een zenuwinzinking zou brengen. Wat er in en om Brugge gebeurt, is inderdaad niet niks: een homejacking, een afgerukte pink, een stalknecht die verdwijnt, de strapatsen van een ,,potloodventer'' -- een term die Aspe consequent gebruikt voor een exhibitionist -- een afgebrande manege, een ongeïdentificeerd lijk, een overval op een krantenwinkel, een aanslag, een afgehakte hand, een moord, curieuze relaties tussen protagonisten en een meisje dat haar onschuld heeft verkocht voor een rol in Vagevuur, een toneelstuk dat wordt opgevoerd in het splinternieuwe Brugse concertgebouw.

Niet alleen Hollywood-scenaristen zouden het lastig hebben om hiervan een inzichtelijk scenario te maken, ook Aspe moet zich in nogal wat bochten wringen om alle verhaallijnen samen te laten komen. Na de relatief eenvoudige en heldere plot van Zoenoffer, waarvoor Aspe onlangs nog bekroond werd met de Hercule Poirotprijs voor het beste Vlaamse misdaadverhaal, werkt hij in Vagevuur, net zoals in Blauw bloed en Dood tij, opnieuw een tamelijk onoverzichtelijke plot uit die daardoor veel van zijn kracht verliest. De sterkste thrillers hebben vaak een eenvoudige plot. Lees er klassiekers als Een kus voor je sterft van Ira Levin of De toevalsfactor van LaRosa & Tanenbaum er maar eens op na.

Het boeiendste aspect in Aspes boeken blijven de vaste personages, alhoewel het steeds moeilijker wordt om sommigen interessant te houden. Bijgevolg bouwt Aspe zowaar heuse soap-elementen in en laat hij Versavel, die trouwe lezers altijd hebben gekend als een rechtgeaarde homo, plots verliefd worden op Hannelore, de vrouw van Van In.

Verberg tekst

Vagevuur is Peter Aspes achtste speurdersroman in de populaire reeks rond de Brugse commissaris Pieter van In, zijn assistent Guido Versavel en de bevallige onderzoeksrechter Hannelore Martens. Aspes boeken hebben vaste kenmerken: een complexe intrige en wervelende plot worden vakkundig uitgewerkt en liggen ingebed in een sfeervol ingekleurde couleur locale met een regelmatige hoofdrol voor de stad Brugge. Na negen boeken mag er sprake zijn van enige voorspelbaarheid, maar toch blijven de verhalen boeiend. De ijzersterke dialogen en de talloze knipogen van achter de schermen houden er de vaart in. Een afgehakte pink en hand geven aanwijzingen voor een aantal moorden. In Agatha Christie-stijl worden de verdachten in de finale op het podium gebracht tijdens de première van een avant-gardistisch toneelstuk... [Kris van Zeghbroeck]

Commissaris Van In staat voor het zoveelste raadsel. Theaterproducent Verfaille wordt eerst beroofd en daarna vermoord. Het waarom van die moord is een vraagteken en dat geldt ook voor een hele reeks andere voorvallen die zich kort na elkaar en zonder enige schijnbare samenhang voordoen. Samen met zijn collega's en met zijn vrouw, Hannelore, die onderzoeksrechter is, zoekt Van In een uitweg in de doolhof en lost hij de hele affaire op. Dit verhaal speelt zich, zoals de andere boeken van deze auteur, af in het hedendaagse Brugge. Met name het nieuwe en controversiële concertgebouw is de belangrijkste locatie. Daar zal Van In, bij de première van een omstreden toneelstuk en voor een volle zaal, de eindafrekening presenteren. Het is een van de vele onwaarschijnlijkheden in een nogal rommelig en slordig geschreven verhaal. Dit is overigens merkwaardig voor deze doorgaans vrij goed scorende thrillerauteur. Duidelijke druk.