Engelsman Sean strandt zonder benzine op het Franse platteland. Hij gaat te voet verder, maar stapt in een wildklem. Dagen later wordt hij ijlend wakker op de zolder van de Arnauds: een vader met zijn twee dochters, Mathilde en Gretchen, en kleinzoon Michel. In ruil voor de goede verzorging van Mathilde besluit Sean te blijven om de noodzakelijke klusjes op de boerderij op te knappen. Maar waarom heeft iedereen in het naburige dorp zo’n hekel aan Arnaud? Wat heeft die vent gedaan? Waarom probeert men de schuur in brand te steken en de motor van de tractor onklaar te maken? Waarom worden zijn dochters in het dorp aangevallen, krijgen ze obscene telefoontjes en ’s nachts onverwacht bezoek? Heeft de vijandige sfeer misschien te maken met de doodgezwegen vader van Mathildes baby? En waarom waagt Sean zich niet meer buiten het afgeschermde, veilige universum van de boerderij die op een of andere manier gebeurtenissen opzuigt en vervolgens afdekt? Meer en meer raakt hij besmet door de geheimen van de boerderij, alleen geven zijn eigen daden hem niet het recht over anderen te oordelen. ‘Uiteindelijk zijn we diep van binnen gewoon dieren. Feit is dat we geen van allen weten waar we werkelijk toe in staat zijn. En als je geluk hebt, kom je daar ook nooit achter.’
Simon Beckett was achtereenvolgens restaurateur, leraar Engels in Spanje en drummer in verschillende bands. Hij schrijft voor diverse Engelse kranten zoals The Times, The Daily Telegraph en The Observer. Daarnaast is hij de schrijver van de succesvolle 'David Hunter'-boeken over een forensisch patholoog, maar schrijft hij ook losstaande, psychologische thrillers zoals Klem, waarbij de nadruk ligt op de uitwerking van de emoties, eerder dan op de uitwerking van de plot. En hier wringt hem de schoen: waarom zo'n succesvolle formule wijzigen? Beckett probeert spanning te creëren door op het einde van de meeste hoofdstukken flashbacks naar Seans leven in Londen in te lassen. 'Ik hoor iemand schreeuwen en zie in de akelige gloed van een straatlantaarn de glans van donker bloed.’ Outcast Arnaud heeft vlug door dat er iets mis is: ‘Wat je ook te verbergen hebt of waarvoor je ook op de vlucht bent, jij maakt net zomin deel uit van deze maatschappij als ik dat doe.’ De weinige personages worden psychologisch correct neergezet en het landschap baadt in de sfeer van de vroegere Franse films waarvan Sean een liefhebber is. Jean Gabin zou met verve de rol van de ouwe Arnaud vertolkt hebben. Toch zijn deze pluspunten onvoldoende om te kunnen tippen aan de 'David Hunter'-thrillers. Net als zijn hoofdpersonage heeft Simon Beckett zich klem gezet. Of zoals zijn protagonist het verwoordt: ‘Sommige stenen kun je maar beter niet oplichten.’  [Myriam Bellens] Verberg tekst

De Britse journalist en schrijver (1960) kennen we vooral van zijn David Hunterserie, beginnend met 'De geur van sterfelijkheid' (2006). Dit boek heeft twee verhaallijnen. De eerste speelt zich af op het Franse platteland. Hoofdpersoon Sean is klaarblijkelijk op de vlucht. Hij komt terecht in een verwilderd bos en trapt in een wolfsklem. Hij raakt bewusteloos en wordt verzorgd door een vrouw die hem meeneemt naar haar boerderij, waar zich verder nog de vader, een jonge vrouw en een baby ophouden. Er hangt een lugubere sfeer, al gauw wordt duidelijk dat er geheimen zijn. Londen is de locatie van de tweede verhaallijn. Door flashbacks komen we achter de geschiedenis van Sean. De twee verhaallijnen komen bijeen en de vragen die de lezer heeft, worden beantwoord. Elk personage heeft geheimen en langzaam aan worden deze onthuld. De beperkte cast draagt bij aan het gevoel van claustrofobie op die kleine Franse boerderij. Dit is een uitstekend geschreven psychologische thriller met een verrassende plot en een verontrustende en schokkende ontknoping. Vrij kleine druk, ruime interlinie en ruime marges. Verberg tekst